پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مجری از بحث اخراج جمعیت و طرح جوانی و ازدیاد حرف می‌زند و خانم معاون از تمرکز زدایی اسناد بالادستی. بحث محوریت خود را از دست داده و دچار چالش می‌گردد. قیاس مع الفارق است، اما دوستان الوات در چنین حالتی، می‌گویند مشت اول چند؟

در مراسمی با حضور معاون رفاه و امور اقتصادی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، مدیرعامل سازمان تامین‌اجتماعی، اعضای هیأت‌مدیره و جمعی از معاونین و مدیران ارشد این سازمان، یوسف نوری به‌عنوان عضو جدید هیأت‌مدیره سازمان تامین‌اجتماعی معرفی شد. سوال اینجاست که یوسف نوری با کدام تخصص و تحصیلات و توانمندی باید عضو هیات مدیره سازمانی شود که این همه چالش و مشکلات دارد؟ چرا مدیران دولتی بعد از برکناری باز هم در مناصب بالای حکومتی منتصب می شوند؟ قحط الرجال داریم در کشور؟ این همه متخصص و مدیران توانمند و کار بلد. چرا و تا کی باید تاوان و خسارت این همه مدیران نابلد و غیر متخصص را بدهیم. بعد می گویند چرا امید به زندگی در جوانان کشور کم شده؟ جوان های متخصص مهاجرت می کنند چون جایگاهی در مسئولیت های کلیدی ندارند و دیده نمی شوند. و آن وقت افرادی مثل نوری و عبدالملکی و فاطمی امین از این پست به آن پست جابجا می شوند. سندورم مدیریت بی خاصیت تا کی در بدنه کشور جا خوش خواهد کرد؟

بخش کشاورزی بدلیل سلیقه گرایی محفل انتصابات دارای کج کارکردی آشکار شده است. همان محفلی که فردی، چون ساداتی نزاد را بر سیستم کشاورزی کشور تحمیل کرد، گویا قصد حمایت و به صدرآوری علیرضا پیمان پاک را دارد. پیمان پاک، جوان نسبتا فعل و موجهی است، اما فاقد اشرافیت و تخصص لازم در سه بعد فنی، مدیریتی و سیاستگذاری در بخش کشاورزی است. بر اساس شنیده‌ها، گویا قصد فرستادن ساداتی نزاد به سفارت ما در روسیه وجود دارد و حمایت از پیمان پاک برای وزارت. اشتباه دوگانه‌ای که هر دو سر باخت است. به رئیس جمهور در خصوص این سناریو هشدار مشفقانه می‌دهیم.

چالش ضد ملی و امنیتی انتصابات سلیقه محور و فرمایشی مدیران دولتی خصوصا در ۲۰ سال اخیر، کشور را با بحران‌های جدی مواجه کرده است. باید از مسئولان امر پرسید که یک فرد نظامی بسیار متدین و هوشیار و خوب (بهترین حالت قابل تصور برای یک نیروی آماده خدمت به کشور)، از دستگاه‌های اجرایی، اداره دولت و شیوه اداره فنی - تخصصی یک سازمان اجرایی چه می‌داند؟ چرا نباید به برخی انتصابات مرتبط با نیروهای امنیتی‌ در دستگاه‌های اجرایی بدلیل تعارض منافع احتمالی معترض بود؟ چرا نباید جلو پسر خاله بازی‌های محفل گرایانه سیاسیون گرفته شود؟ چرا با پوشش مثلا برنامه گرایی و به اسم مقدس جمهوری اسلامی ایران، باید اجازه جهت دهی به کسب منافع نامشروع به برخی مدیران اجرایی داده شود؟ چرا فساد ستیزی مالی سیاسیون و مدیران دولتی در جمهوری اسلامی ایران بیشتر به شوخی می‌ماند تا وجود اراده جدی برای برخورد؟ یادمان نرود که یک فرد برای فساد مجبور است با توجیه گری اولویت‌های قلابی و نادرست را بر یک سیستم تحمیل کند (محروم سازی صاحبان حقوق). مجبور است اولویت‌های برنامه‌ای را تغییر دهد تا در راستای موضوع مورد نظر خودش قرار گیرد (کنار نهاده شدن اولویت ها و محور قرار گرفتن حاشیه ها). مجبور است تبلیغات غیر ضروری برای درست جلوه دادن کار‌های در حال انجام کند (تحمیل هزینه سربار اضافی بر سیستم) و به سایر دستگاه‌های نظارتی و بازرسی با نوعی نگاه همدلی ظاهری، بشکلی افراطی باج بدهد. آیا با این شرایط می‌توان انتظار توسعه در کشور را داشت؟ زاینده رود و خشکی آن را علاوه بر پدیده خشکسالی، با مختصات ترسیمی، مورد بحث و دقت نظر قرار دهید، خیلی از حقایق خود را نشان می‌دهند. از انتصاب استاندارهای گذشته گرفته تا سد سازی. از آب بین حوزه ای گرفته تا فولاد. از انتقال آب از سرچشمه ها گرفته تا انتخاب فرمانداران و روسای سازمان های استان در 20 سال اخیر. ما در خصوص ناآرام های احتمالی کشاورزان بشدت نگرانیم. ما برای فرونشست اصفهان و امنیت سرزمین نگرانیم. ما برای منافع ملی مان نگرانیم.